Τα εργοδοτικά εγκλήματα σε βάρος της ζωής των εργαζομένων στις Κατασκευές συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Ένας ακόμη συνάδελφος έχασε τη ζωή του, τη Δευτέρα 13 Μάρτη, όταν καταπλακώθηκε από το γερανοφόρο μηχάνημα που χειρίζονταν στο εργοτάξιο του ΜΕΤΡΟ στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης.
Η απώλεια συναδέλφων, το σακάτεμα εκατοντάδων από μικρότερα ή μεγαλύτερα ατυχήματα στους χώρους δουλειάς, επιβεβαιώνουν τη μετατροπή τους σε «αρένες θανάτου» όπου οι εργαζόμενοι καθημερινά παίζουν τη ζωή τους κορώνα – γράμματα για ένα πενιχρό μεροκάματο που δεν εξασφαλίζει ούτε τις στοιχειώδεις οικογενειακές τους ανάγκες, για μια ακριβοπληρωμένη ασφάλιση που όταν την χρειαστούν δεν την έχουν.
Αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στους χώρους δουλειάς έχει αιτίες και υπεύθυνους. Έχει επιβληθεί από τη μεγαλοεργοδοσία, που αξιοποιώντας το αντεργατικό οπλοστάσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχει εντατικοποιήσει τη δουλειά, έχει αυξήσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων για να εξασφαλίσει περισσότερα κέρδη. Σε αυτό το κυνήγι του κέρδους τα μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων είναι «κόστος».
Η κυβέρνηση έχει πολύ μεγάλες ευθύνες γιατί με την πολιτική της θυσιάζονται οι ζωές των εργαζομένων στο βωμό των κερδών της εργοδοσίας. Παρά τις κυβερνητικές κορώνες για τη μείωση των ατυχημάτων, τα ατυχήματα συνεχίζονται και παρά το γεγονός της μεγάλης κάμψης στην οικοδομή. Πολλά από αυτά αποκρύπτονται και δε δηλώνονται κάτω από τη τρομοκρατία των εργοδοτών και γίνονται γνωστά μόνο τα θανατηφόρα, που πάντα συνοδεύονται από ευχολόγια του τύπου «να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα» μέχρι ότι «θα διερευνηθούν οι συνθήκες του ατυχήματος και θα αποδοθούν ευθύνες», με τελική όμως κατάληξη να βγαίνουν «αθώα» τα αφεντικά και το φταίξιμο να ρίχνεται στο αδικοχαμένο.
Όσο στους χώρους δουλειάς θα επικρατούν συνθήκες γαλέρας, με ατελείωτα ωράρια, με εντατικοποίηση και πίεση για «να βγει γρήγορα η δουλειά», για να φουσκώνουν με κέρδη οι τσέπες των αφεντικών, με ελλιπή μέτρα προστασίας και με ανύπαρκτους κρατικούς μηχανισμούς για τον έλεγχο και τη τήρησή τους, τότε θα συνεχίσουμε να μετράμε σκοτωμένους συναδέλφους.
Σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο μόνο ο δικός μας αγώνας για την προστασία της ίδιας μας της ζωής και των οικογενειών μας μπορεί να μας εξασφαλίσει νικηφόρα αποτελέσματα με βάση τα συμφέροντα και τις ανάγκες μας.