Αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται οι πολυδιαφημιζόμενες διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την ΕΕ, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους άλλους μηχανισμούς της πολιτικής του κεφαλαίου.
Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε στο «ίδιο έργο θεατές». Το μόνο που αλλάζει είναι οι κυβερνητικοί πρωταγωνιστές που αναλαμβάνουν το ρόλο του σκληρού διαπραγματευτή. Το σενάριο παραμένει το ίδιο.
Η επιχειρηματολογία, τα διλήμματα, ο αποπροσανατολισμός από το πραγματικό περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων αξιοποιούνται για να καλλιεργηθούν αυταπάτες, να συναινέσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, στο σφαγιασμό της ζωής τους. Να κάτσουν με «σταυρωμένα» τα χέρια, ζώντας με αυταπάτες ότι θα δουν «φως στο τούνελ» ή να είναι «φρόνιμοι» γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Οι διαπραγματεύσεις, οι κόντρες και οι αντιθέσεις γίνονται με επίκεντρο πως θα ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου στην Ελλάδα και διεθνώς.
Οι διαπραγματεύσεις δε γίνονται για τα δικά μας συμφέροντα. Δεν γίνονται με στόχο να αυξηθούν τα μεροκάματα, οι συντάξεις, να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι.
Ο τελικός λογαριασμός θα μας φορτώσει με νέα βάρη, όπως έχει αποδείξει η πείρα που έχουμε αποκτήσει. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, μπαίνουν εκ νέου στη «γκιλοτίνα» της κυβέρνησης και των θεσμών. Αυτοί τα έχουν συμφωνημένα. Τώρα κάνουν τους τελευταίους λογαριασμούς και τα παζάρια εκπροσωπώντας η κάθε μια πλευρά τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών, που «άπαντες» απαιτούν μέτρα για να εξασφαλίσουν ακόμη καλύτερες προϋποθέσεις ώστε να αρπάζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των κερδών που φτιάχνεται από την εκμετάλλευση της δουλειάς μας.
Σήμερα, είμαστε περισσότερο έμπειροι για να καταλάβουμε ότι κανένας από αυτούς δεν αγωνιά για τη ζωή και το μέλλον μας.
Ξέρουμε καλά ότι τα αντεργατικά μέτρα δεν είναι προσωρινά. Τα προηγούμενα στρώνουν το έδαφος στα επόμενα και τα μεθεπόμενα.
Οι σχεδιασμοί για τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης φανερώνουν ότι τα αντεργατικά μέτρα δε τελειώνουν.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η μόνη επιλογή που έχουμε είναι ο αγώνας για να υπερασπίσουμε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας. Ο αγώνας, με επίκεντρο τα δικά μας συμφέροντα και τις ανάγκες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των δυνάμεων που το υπηρετούν.
Έχουμε χρέος να παλέψουμε, να μη συμβιβαστούμε. Να οργανώσουμε τον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, στους χώρους εκπαίδευσης.
Τις λύσεις θα τις δώσουμε εμείς με την πάλη μας.
Οι λύσεις που προωθούν κυβέρνηση – θεσμοί για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι στην κυριολεξία εχθρικές και εγκληματικές για τη ζωή μας.
Το παράδειγμα της χορήγησης ή όχι φαρμάκων στους καρκινοπαθείς, ανάλογα με το μικρότερο ή μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, είναι κριτήριο για τον καθένα για το ότι η ζωή μας αντιμετωπίζεται ως κόστος και κατά συνέπεια ως αναλώσιμη. Στο ζύγι μπαίνουν τα κέρδη και όχι οι ανάγκες μας.
Δε σταυρώνουμε τα χέρια, δεν αποδεχόμαστε να ζούμε στη βαρβαρότητα. Παλεύουμε και ανοίγουμε δρόμους για μια ζωή με βάση τις ανάγκες που έχουμε, τον πλούτο που παράγουμε.
Στέλνουμε τη δική μας απάντηση στα νέα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης και των θεσμών.
Διαδηλώνουμε μαζικά τη Τρίτη 21 Φλεβάρη, στην Αθήνα και οργανώνουμε καθημερινά την παρέμβασή μας με στόχο την κλιμάκωση της πάλης.
Δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη του οργανωμένου ταξικού αγώνα που αργά ή γρήγορα θα φέρει νικηφόρα αποτελέσματα, που θα δρομολογήσουν γενικότερες θετικές εξελίξεις και νίκες για την εργατική τάξη, την φτωχομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, το φτωχό λαό.